Dzieje Miłości

W pobliskim markecie leżą sobie grzecznie i czekają na chętnych, nowe wydania książek pt.: Twoje lektury –  w pięknej czerwonej, twardej oprawie. Jest ich wiele, różnych autorów – między innymi – Nowele i opowiadania – Henryka Sienkiewicza. Kupiłam je dla dzieci w mojej rodzinie, a przy okazji postanowiłam przeczytać znane i nieznane mi z czasów szkolnych, dzieła tego znakomitego pisarza – literackiego noblisty z 1905 roku. Miło jest wspominać czasy, kiedy zachęcano nas do przeczytania obowiązkowych lektur dla naszego dobra. Teraz można je z przyjemnością jeszcze raz przeczytać, odświeżyć wiadomości z literatury i oczywiście zachować jak najdłużej w pamięci. Przeczytałam bardzo ciekawe, i nieznane mi dotąd opowiadanie, którego treść zamieszczam w całości, ponieważ nadal aktualne jest jego przesłanie.

Tytuł: U bramy raju

Puk, puk!

– Otwórz, Święty Pietrze!

– Kto Tam?

– Ja, Miłość.

– Jaka miłość?

– Chrześcijańska.

Święty Piotr uchylił nieco podwoi (drzwi), ale całkiem ich nie otworzył, gdyż doświadczenie nauczyło go wielkiej ostrożności. Więc przez szparkę tylko zapytał:

– A ty tu czego chcesz?

– Schronienia.

– Jak to schronienia?

– Bo nie mam się gdzie podziać.

– A przecie kazano ci mieszkać na ziemi.

– Ale ludzie mnie wypędzili.

– Bójże się Boga! Więc dla kilku złych ludzi wyrzekłaś się swojej świętej służby i swego posłannictwa?

– Mnie nie kilku ludzi wypędziło, ale wszystkie narody ziemskie.

Święty Piotr roztworzył całkiem drzwi, wyszedł na zewnątrz raju i siadł przed bramą na kamieniu.

– Cóż się stało? – zapytał z niepokojem.
– O! Ale widzę, że nie przyszłaś tu sama.
Kogoż to z sobą prowadzisz?

– To moje córki: Sprawiedliwość, Litość i Prawda.

– Wypędzono je także?

– Tak. Nie ma już dla nas miejsca między narodami ziemi.

– Ciągle mówisz o narodach ziemi, ale się przecie zastanów. Ludzie zawsze grzeszyli przeciw tobie, narody zawsze wiodły z sobą wojny okrutne, a jednak nie uciekłaś od nich.

– Ludzie grzeszyli i narody wiodły wojny okrutne, ale w głębi serc miały wiarę i przekonanie, że to ja powinnam być podstawą życia. Teraz ta wiara wypaliła się do cna. Nie zostało z niej ani śladu, Święty Pietrze, i dlatego naprawdę
ja już nie mam nic do roboty na ziemi.

– Skądże to poszło? – zapytał Święty Piotr.

Miłość Chrześcijańska wyciągnęła ramię ku dołowi, kędy (gdzie) w otchłaniach przestrzeni widać było wirującą kulę ziemską, i ukazawszy na niej palcem ciemną plamę, odrzekła:

– Stamtąd.

Święty Piotr utkwił oczy w ową ciemną plamę, patrzył długo i wreszcie rzekł:

– Widzę… Miasto, a w nim i naokół mnóstwo pomników…
– Pomników tego, któremu na imię było: Nienawiść.
– Tak… Poznaję… To on… i rozumiem.

– Więc puść mnie, Święty Kluczniku.

– Zaraz. Tylko powiedz mi jeszcze, czy nie próbowałaś pójść gdzie indziej?

– Poszłam na Zachód, ale tam cały kraj w stronnictwach i nawet bracia braci tak nienawidzą, że zupełnie nie było dla mnie miejsca.

– Mogłaś pójść jeszcze dalej – za morza.

– Nie miałam pieniędzy.

– No, a w drugą stronę od Miasta Nienawiści?

– Nie miałam… paszportu.

– Nigdzie nie mogłaś?

– Nigdzie.

– Więc gdyby nasz Pan Ukrzyżowany chciał znowu zstąpić na ziemię?…

– Och, Święty Pietrze, nie puszczono by go lub wyszydzono.

Nastała chwila milczenia, po czym apostoł podniósł głowę, spojrzał ze smutnym zdziwieniem na Miłość Chrześcijańską i zapytał:

– Ale powiedz mi wreszcie, co im zastąpi jego naukę i ciebie?

A ona odrzekła: – Powiadają, że rynki zbytu.

Miłość w przysłowiach:
Dosyć ten bogaty, kto miłość posiada.
Miłość dodaje odwagi.
Miłość stała cuda działa.
Oczy w miłości są posłańcem serca.

Pozdrawiam Teresa W.